Vandaag hoor ik de uitslag van mijn onderzoek! We reizen ’s ochtends vroeg af naar het ziekenhuis, waar ik een charmante Koreaanse dame meekrijg van het International Healthcare Center. Ze heeft twaalf jaar in Nieuw-Zeeland gewoond (op het Zuidereiland) en ze spreekt prima Engels. We gaan naar de dokter, die mij de resultaten gaat mededelen. Ik ben best een beetje nerveus. Ook ben ik nog niet helemaal wakker.
We hebben een heel aardige dokter, die een beetje Engels spreekt. Hij bladert het rapport door en loopt puntsgewijs alle dingen met mij door. Gelukkig valt alles mee. Ik ben een klein beetje te zwaar. Het rapport meldt dat ik dat kan oplossen “door mijn levensstijl te veranderen”. Meer bewegen en minder eten, dus.
Verder heb ik een bacterie in mijn maag, waarvoor ik medicijnen voorgeschreven krijg. Het is niet ernstig, maar deze bacterie kan op lange termijn voor kanker zorgen en dat willen we niet.
We halen de medicijnen op bij de apotheek, die ook in het ziekenhuis is. Het ziekenhuis is van alle gemakken voorzien: supermarkt, bank, postkantoor, om nog maar te zwijgen van de winkeltjes, koffiecorners en restaurants. Ik heb nog geen bouwmarkt gezien, maar het zou me niet verbazen als ze er eentje hadden!
Daarna ga ik alleen op pad. Sergey moet verder in het ziekenhuis en het is prachtig weer. Op de achterkant van een bonnetje krabbelt Dokter Kim het recept om af te reizen naar Coex – een groot gebouw bij Samseong Station, waar ze heel veel winkels, elektronica, kunst en nog veel meer hebben. Ik neem de bus naar Migeum Station en daar reis ik verder per metro.
Het openbaar vervoer in Korea is leuk! Alles loopt op rolletjes en overal staat keurig aangegeven waar je heen moet. De Coex is heerlijk om een middagje in rond te lopen. Ik vind eindelijk de powerbank waar ik al twee weken naar op zoek was en voor het eerst kan ik een (lange) dag op pad, zonder dat ik tegen het begin van de middag zonder stroom zit voor mijn mobiele WiFi-router. Had ik al gezegd hoe blij ik ben met mijn eigen onbeperkte internetvoorziening onderweg? Dat is echt een aanrader, hoor!
Ik reis me suf en lunch op eigen gelegenheid even een lekker hapje Maki in een heel piepklein restaurantje, waar ik allerschattigst word geholpen door een leuke Koreaanse dame. Haar collega’s hebben er lol om en de tijd vliegt om.
Daarna komt Sergey uit zijn werk en gaan we met Jinhee uit eten. Sergey vertelt dat, als ik wil, we morgen (of overmorgen) met mijn bagage naar Gangnam kunnen en daar mijn bagage inchecken en zelfs de paspoortcontrole vooraf doen, zodat we dat niet hoeven te doen vlak voor mijn vertrek. Dat klinkt geweldig efficiënt, hoewel ik dan natuurlijk ook mijn bagage ver voor mijn vertrek moet inpakken. Misschien kan ik alvast een koffer voorbereiden en de ander koffer meenemen op de avond van vertrek. Ik moet er nog even over nadenken. Paspoortcontrole vooraf is natuurlijk geweldig! Wat slim, zeg, van die Koreanen!
Na het eten brengt Sergey ons naar huis. Jinhee moet even met Gunhee wandelen en ik moet dringend verslagen schrijven. Na het uitlaten schrijf ik mijn ansichtkaarten en praat ik wat met Jinhee. Samen maken we een muzieklijst voor Do-hyeong, de zoon van Kumwa. De Koreanen gebruiken Bugs voor het streamen van muziek naar hun telefoon. Ik hoop dat hij met deze nummers goed aan zijn Engelse uitspraak kan werken, terwijl ik weg ben. Ze zal de lijst meenemen naar hem en hem vertellen dat ik hem kom overhoren zodra ik weer in Korea ben!
Ze vertelt mij veel over de relaties tussen getrouwde stellen in Korea. Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik haar het hemd van het lijf (figuurlijk). Korea en Nederland verschillen in relaties een hoop van elkaar. Ze vindt het leuk om te horen hoe het er in Nederland aan toe gaat en ze is vastbesloten een keertje naar Europa te reizen. “Duurt het maar vijf uur met de trein van Amsterdam naar Parijs?”, vraagt ze. De thee is op en de tijd is omgevlogen. Sergey brengt haar naar huis (er rijden geen bussen meer) en ik ga lekker slapen.
Tot snel, Nederland! Nog twee dagen en dan zit ik weer in het vliegtuig naar huis.