Zo! Na het een en ander heen-en-weer gegoocheld te hebben tussen 64-bits besturingssystemen (Windows Vista en Ubuntu) ben ik tot de volgende conclusie gekomen:
Je moet een verdomd goede reden hebben om 64-bits te draaien. Zo’n goede reden zou kunnen zijn dat je dermate veel intern geheugen hebt, dat het eenvoudigweg niet in 32-bits past. Of je wil Microsoft Exchange 2007 Server draaien, maar dat wordt alleen ondersteund door Microsoft in 64-bits versie (voor zover die ondersteuning überhaupt reikt).
De nadelen van 64-bits code zijn talrijk. Om te beginnen is lang niet alle software beschikbaar in 64-bits. Dan doel ik op Microsoft Office (dat overleef je nog), dat handige Telephone Application Programming Interface (TAPI) tooltje, waarmee je vanuit Outlook je VoIP-telefoon direct kunt laten bellen naar je contactpersoon, zo’n beetje alle codecs om op een leuke manier TV, digitale video of films/muziek weer te geven en ga zo maar door.
Soms betekent de afwezigheid van een 64-bits versie dat je eenvoudigweg de 32-bits versie kunt draaien op je 64-bits besturingssysteem, maar in andere gevallen betekent dit dat je applicatie langzaam werkt of het helemaal niet doet!
Toen ik ontdekte dat ik niet makkelijk meer kon bellen vanuit Outlook, ben ik onmiddellijk teruggegaan naar een 32-bits Vista en na ongeveer de vijfde installatie van Ubuntu Linux op dezelfde laptop, staat er nu uiteindelijk een 64-bits versie op, waar Java, Flash en de nodige multimedia-codecs het no-way op gaan doen, dus ik ga ook met Linux lekker terug naar 32-bits!
Het voelt ook wel lekker retro, al zeg ik het zelf.
Goed weekend!
