Op een dag werd ik wakker en dacht ik: “Ik moet een step kopen!”
Vroeger als kind heb ik wel een autoped gehad (zo eentje met van die dikke banden en een traprem), maar het gekke is dat ik eigenlijk geen idee had wat welke ontwikkeling deze dingen ondertussen hadden doorgemaakt.
Dat de step van vandaag de dag bijna een fiets is, ontdekte ik pas bij Westenenk in de Molenstraat.
Het was een zomerzaterdag en ik zou die middag naar de boerderij van Niels en Marja gaan om gezellig te BBQ-en.
Ik ben even de winkel in geweest, om daar verliefd te worden op *wat nu* mijn Sidewalker City is.
Om precies 17:05 (vijf minuten na sluitingstijd) klopte ik op het raam en vroeg of ik nog heeeel even binnen mocht komen.
Ik had de knoop doorgehakt en diezelfde middag nog stepte ik naar ’t Zand.
Gebroken kwam ik aan, want steppen is een hele rare beweging.
Ik had er niet bij stilgestaan dat je gedurende 12 km weleens van been moest wisselen en al gauw ontdekte ik dat als je geen zadel hebt, je een lekkere sta-en-step-houding moet vinden.
Inmiddels ben ik aan de beweging gewend geraakt en als het maar een heel klein beetje mooi weer is (ik heb het achterspatbord verwijderd; dat vond ik er mooier uitzien, maar met regen is het niet zo praktisch), pak ik lekker mijn step en ga ik op pad.
De BBQ was overigens geweldig!