Korea 2015 – Dag 13

Het zit er bijna op! Morgenavond vlieg ik terug naar Nederland, maar niet voordat we met de Kumwa hebben gegeten. We staan lekker laat en rustig op, ontbijten rustig en doen nog wat boodschappen.

’s Avonds om 18:00 hebben we een dinerafspraak met Kumwa. We zijn er op tijd en het duurt niet lang voordat Kumsa en Kumwa met haar kinderen arriveren. Wat is het restaurant groot! Ik denk dat hier vanavond wel 1000 Koreanen eten. Er is van alles: van pasta tot kreeft, van soep tot gefrituurde groente. Het is heerlijk! Wegens een speciale actie van het restaurant eet Jae vanavond gratis, omdat hij onlangs is afgestudeerd.

Na het eten gaan we nog een kopje thee drinken en nemen we afscheid. Het is een emotioneel afscheid en we spreken af dat we elkaar snel weer zien. In Nederland, of in Korea. Kumsa, Kumwa en haar kinderen voelen er veel voor om naar het spannende Europa te komen. Natuurlijk willen Sergey en ik ze daarbij graag helpen! We zullen zien.

Daarna rijden Sergey, Jae en ik door Bundang op zoek naar en gezellige plek om nog even iets te drinken. Ik heb de keuze uit Room Salon (wat een soort baromgeving is met gewillige dames, die je volgooien met dure sterke drank en daarna voor een happy end zorgen) of een gewone bar. Mijn voorkeur gaat uit naar een gewone bar, maar wat blijkt? Er is in heel Bundang geen gezellige bar te vinden! We proberen de “C pub”, waarvan het concept van buiten even onduidelijk is als van binnen. Het interieur is een onsamenhangend geheel van duikflessen en stationsborden.

De andere gasten die er zijn, blijven keurig aan hun eigen tafeltje zitten en maken geen contact met de overige gasten. Het is een rare gewaarwording, als je het vergelijkt met een Nederlandse kroeg of een pub. De muziek staat veel te hard en het is niet gezellig.

Van achter de bar drinkt de eigenaar drinkt mee met een eenzame bargast, terwijl ondertussen een jongedame al het werk in haar eentje doet. We bestellen een biertje en wat snacks. Er ligt een dronken Koreaan met zijn hoofd op tafel te slapen. Ik vraag Sergey en Jae me alsjeblieft dit etablissement uit te slepen, mocht ik hier overlijden. Het is echt verschrikkelijk en na ons biertje gaan we snel weer naar huis. Het is raar, maar blijkbaar is het publieke uitgaansleven in Bundang (500.000 inwoners) beperkt tot je eigen tafel.

Thuis is het gelukkig gezellig en het duurt nog een tijd voordat we gaan slapen.

Korea 2015 – Dag 12

Vandaag hoor ik de uitslag van mijn onderzoek! We reizen ’s ochtends vroeg af naar het ziekenhuis, waar ik een charmante Koreaanse dame meekrijg van het International Healthcare Center. Ze heeft twaalf jaar in Nieuw-Zeeland gewoond (op het Zuidereiland) en ze spreekt prima Engels. We gaan naar de dokter, die mij de resultaten gaat mededelen. Ik ben best een beetje nerveus. Ook ben ik nog niet helemaal wakker.

We hebben een heel aardige dokter, die een beetje Engels spreekt. Hij bladert het rapport door en loopt puntsgewijs alle dingen met mij door. Gelukkig valt alles mee. Ik ben een klein beetje te zwaar. Het rapport meldt dat ik dat kan oplossen “door mijn levensstijl te veranderen”. Meer bewegen en minder eten, dus.

Verder heb ik een bacterie in mijn maag, waarvoor ik medicijnen voorgeschreven krijg. Het is niet ernstig, maar deze bacterie kan op lange termijn voor kanker zorgen en dat willen we niet.

We halen de medicijnen op bij de apotheek, die ook in het ziekenhuis is. Het ziekenhuis is van alle gemakken voorzien: supermarkt, bank, postkantoor, om nog maar te zwijgen van de winkeltjes, koffiecorners en restaurants. Ik heb nog geen bouwmarkt gezien, maar het zou me niet verbazen als ze er eentje hadden!

Daarna ga ik alleen op pad. Sergey moet verder in het ziekenhuis en het is prachtig weer. Op de achterkant van een bonnetje krabbelt Dokter Kim het recept om af te reizen naar Coex – een groot gebouw bij Samseong Station, waar ze heel veel winkels, elektronica, kunst en nog veel meer hebben. Ik neem de bus naar Migeum Station en daar reis ik verder per metro.

Het openbaar vervoer in Korea is leuk! Alles loopt op rolletjes en overal staat keurig aangegeven waar je heen moet. De Coex is heerlijk om een middagje in rond te lopen. Ik vind eindelijk de powerbank waar ik al twee weken naar op zoek was en voor het eerst kan ik een (lange) dag op pad, zonder dat ik tegen het begin van de middag zonder stroom zit voor mijn mobiele WiFi-router. Had ik al gezegd hoe blij ik ben met mijn eigen onbeperkte internetvoorziening onderweg? Dat is echt een aanrader, hoor!

Ik reis me suf en lunch op eigen gelegenheid even een lekker hapje Maki in een heel piepklein restaurantje, waar ik allerschattigst word geholpen door een leuke Koreaanse dame. Haar collega’s hebben er lol om en de tijd vliegt om.

Daarna komt Sergey uit zijn werk en gaan we met Jinhee uit eten. Sergey vertelt dat, als ik wil, we morgen (of overmorgen) met mijn bagage naar Gangnam kunnen en daar mijn bagage inchecken en zelfs de paspoortcontrole vooraf doen, zodat we dat niet hoeven te doen vlak voor mijn vertrek. Dat klinkt geweldig efficiënt, hoewel ik dan natuurlijk ook mijn bagage ver voor mijn vertrek moet inpakken. Misschien kan ik alvast een koffer voorbereiden en de ander koffer meenemen op de avond van vertrek. Ik moet er nog even over nadenken. Paspoortcontrole vooraf is natuurlijk geweldig! Wat slim, zeg, van die Koreanen!

Na het eten brengt Sergey ons naar huis. Jinhee moet even met Gunhee wandelen en ik moet dringend verslagen schrijven. Na het uitlaten schrijf ik mijn ansichtkaarten en praat ik wat met Jinhee. Samen maken we een muzieklijst voor Do-hyeong, de zoon van Kumwa. De Koreanen gebruiken Bugs voor het streamen van muziek naar hun telefoon. Ik hoop dat hij met deze nummers goed aan zijn Engelse uitspraak kan werken, terwijl ik weg ben. Ze zal de lijst meenemen naar hem en hem vertellen dat ik hem kom overhoren zodra ik weer in Korea ben!

Ze vertelt mij veel over de relaties tussen getrouwde stellen in Korea. Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik haar het hemd van het lijf (figuurlijk). Korea en Nederland verschillen in relaties een hoop van elkaar. Ze vindt het leuk om te horen hoe het er in Nederland aan toe gaat en ze is vastbesloten een keertje naar Europa te reizen. “Duurt het maar vijf uur met de trein van Amsterdam naar Parijs?”, vraagt ze. De thee is op en de tijd is omgevlogen. Sergey brengt haar naar huis (er rijden geen bussen meer) en ik ga lekker slapen.

Tot snel, Nederland! Nog twee dagen en dan zit ik weer in het vliegtuig naar huis.

Korea 2015 – Dag 11

Vandaag staan we vroeg op en vertrekken we om 08:00 naar Gwangju voor Sergey’s lezing. Het is ongeveer 300 km rijden en onze reis verloopt soepel. Om 12:15 komen we aan. We gaan even de omgeving verkennen en daarna lunchen we iets bij een klein restaurantje. Binnen is het een gekakel van jewelste. Alle lagen van de bevolking eten hier. Het is erg gezellig en het is een heerlijke lunch! Sergey had al verteld dat deze streek bekend staat om zijn lekkere eten.

Daarna gaan we aan het werk. Sergey is uitgenodigd door het Ministerie van Gezondheid en Welvaart om iets te komen vertellen over medisch toerisme. Het begint om 13:00 en om 15:30 is hij klaar. Er is een mooie Samsung winkel in het gebouw, dus daar neem ik even een kijkje. Ik zie onder andere de Samsung Gear Circle: een handsfree Bluetooth hoofdtelefoon, die je om je nek hangt. Je kunt een inkomend gesprek opnemen door de magnetische oordopjes los te trekken van elkaar. Als je klaar bent met bellen, klik je ze weer tegen elkaar en daarmee hang je op.

Er zijn veel nieuwe telefoons met nieuwe features. Een van de nieuwe mogelijkheden is de Animated Selfie en Beauty Face, waarmee je je onderkinnen softwarematig kunt wegpoetsen:

Natuurlijk mag ook de Samsung Note Edge niet ontbreken: een mobiele telefoon, waarvan de rechterkant van het scherm is “omgeslagen”. Als je er overheen wrijft met je vinger, kun je het menu bedienen:

De nieuwe Galaxy Tab S is dunner dan de iPad en heeft een prachtig helder scherm:

Daarna gaan we een rondje wandelen met Gunhee en zoeken we een restaurant voor het diner. Het diner wordt geserveerd in 88 gangen en alles is heerlijk! Ik frons even wanneer de inktvis wordt geserveerd.

Tijdens eerdere bezoeken aan Korea heb ik het weleens gezien. De inktvis werd toen gevangen, in stukken gehakt en aan boord van de boot opgegeten. Het lukte mij toen niet het te eten, maar nu doe ik mijn best.

Nee, het wordt ‘m toch niet:

Daarna rijden we naar huis. Het was een lange dag en morgen moeten we op tijd naar het ziekenhuis voor de uitslag van mijn onderzoek. Ik ben benieuwd. Slaap lekker!

Korea 2015 – Dag 10

Toen ik vanmorgen wakker werd, waren Sergey en Jae al vertrokken en stond Jinhee (Jae’s zus) de afwas te doen.  Ze noemt me steevast Mister Dae en ik vertel haar dat dat niet hoeft. De Koreanen noemen mij Daewoong-aaaa, dus zij vanaf nu ook. Ze noemt Sergey keurig Doctor Kim en ik betrap mezelf erop dat ik dat de laatste tijd ook steeds doe op mijn eigen weblog. Ik moet er een beetje om lachen, maar het klinkt wel schattig.

Jinhee wil niet dat ik alleen naar Yongsan ga, dus gaan we samen op pad. We nemen de bus vanaf Mujigaemaul naar Seoul Station. De rit duurt ongeveer drie kwartier. Ik voel me opgetogen en ik vertel haar dat dit de eerste keer is (dit bezoek) dat ik met het openbaar vervoer reis! De chipkaart die ik van Sergey heb gekregen bevat slechts 5.000 won (ongeveer USD 5), dus betaalt zij mijn busrit. Ik wil haar geld geven, maar dat is onzin, zegt ze. Vandaag ben ik haar gast.

Het is prachtig weer in Seoul en ik zie overal kunst op straat! De mensen zien er anders uit dan in Bundang. Er is hier veel meer ruimte, waardoor het minder druk lijkt. Dat is opmerkelijk, als je bedenkt dat hier twaalf miljoen mensen wonen. Rondom Seoul wonen nog eens tien miljoen mensen, al met al goed voor de helft van de totale Koreaanse bevolking! Ik voel me hier prettig.

In Seoul stappen we over op de metro. Ik gebruik mijn chipkaart om door het poortje te gaan. Het metrostation is keurig schoon en de rails zijn afgeschermd voor de veiligheid van de passagiers (en om zelfmoord te voorkomen, net als in de UK). Na twee haltes zijn we aangekomen in Yongsan. Het duurt niet lang voordat we het eerste elektronicawinkelcentrum te pakken hebben.

Wat is het hier groot! Overal zie ik apparaten met knopjes. Helaas is de enkele power bank die we aantreffen te licht, te duur of met onvoldoende poorten. We besluiten even te pauzeren en lunchen licht. Het is inmiddels alweer 13:00. Daarna vervolgen we onze missie. Ik leg uit aan Jinhee dat ik me hier als een klein jongetje in de Chocoladefabriek van Willy Wonka voel!

“Misschien moet je dat ding maar via internet bestellen”, oppert ze na de zoveelste teleurstelling. Ik leg haar uit, dat alles wat ik op dit gebied bestel natuurlijk uit China komt en dat ik een beetje verdrietig ben dat ik het hier niet kan vinden. Korea ligt zoveel dichter bij China dan Nederland!

Het is een heerlijke dag en ik leer haar steeds beter kennen. Jinhee zit op Twitter en ze heeft 200 volgers! Ze is echt een schat en ze neemt me mee in een taxi naar Hell Café, vlakbij Itaewon. Dit is haar favoriete koffieplek. Foursquare beveelt de zelfgemaakte tiramisu aan, die inderdaad heerlijk is. Hell Café komt met stip op mijn Good Coffee lijst op Foursquare! De klassieke muziek is prettig en de mensen zijn erg vriendelijk. Ik bedank ze hartelijk voor al het lekkers. Natuurlijk is het uitgesloten dat ik betaal voor de koffie.

Daarna proberen we in contact te komen met Doctor Kim, die ondertussen onderweg zou moeten zijn naar Seoul. Het loopt al tegen vieren en we hebben om 18:00 een afspraak in het restaurant van het Ambassador Hotel. We nemen een taxi naar het hotel, waar ik uiteindelijk afscheid neem van Jinhee. Ze gaat naar huis, terwijl ik wacht op mijn favoriete Head Nurse en Doctor Kim.

Natuurlijk arriveert zij als eerste. Daarna worden we onmiddellijk vrienden op Facebook! Doctor Kim komt pas aan als we de eerste fles bubbels op hebben. Hij is keurig in pak, met das. Dan gaan we aan tafel. We krijgen een VIP-tafel in het rustige gedeelte van het restaurant. Er komt iemand van de bediening naar onze tafel om ons van harte welkom te heten. Onze Head Nurse is een VIP in dit restaurant en voor ons is de keuken langer open dan voor de overige gasten.

Het eten is voortreffelijk en de tijd vliegt om! Voordat wel afscheid nemen, vertelt ze dat ik zeker langs Hamilton Shirts moet op Itaewon. Ze is zo dol op mijn overhemden en ik móet van haar mijn eigen overhemden op maat laten maken! Natuurlijk kan ik kiezen uit de beste stoffen en als ik wil, kan ik zelfs mijn naam of initialen in mijn overhemden krijgen. Dat klinkt als een interessant uitstapje! Ik vraag haar of ze hier soms in de buurt woont, maar met een brede grijns vertelt ze trots dat ze in Gangnam woont. “Oppa Gangnam Style!” gebaart ze lachend met haar handen. We moeten allemaal hard lachen! 🙂

Als we afscheid nemen, zegt ze: “Tot vrijdag!”. Ik weet nog niet wat dat betekent, maar ik knik bevestigend met mijn hoofd. Daarna krijgt ze een dikke zoen van me. Wat een lieverd! In de auto roept Doctor Kim verbaasd dat ik haar gezoend heb! We hebben er schik om. Samen rijden we naar huis. Onderweg rijden we nog even langs het appartement van Kumwa. Sergey, Jae, Kumwa en Kumsa moeten zaken bespreken en ik geef ondertussen de zoon van Kumwa Engelse les.

Ik blijf me verbazen over het feit dat de Koreanen op school wel Engelse les krijgen, maar geen conversatieles! Hij is zó verlegen, dat ik van zijn Engels geen chocola kan maken. Ik laat hem een liedje zingen om uit zijn schulp te komen en samen doen we ademhalingsoefeningen, gebruik ik armen en benen om zijn Engelse klanken goed te krijgen en oefenen we samen Westers Handenschudden. In het Westen geven we een hand met één arm en niet met twee, zoals in Korea. Ik leg hem uit, dat hij me moet aankijken terwijl hij mijn hand schudt en dat hij niet respectvol met zijn hoofd hoeft te knikken. Een Westerse hand is geen krachtmeting, maar ook weer geen slappe hand. Het luistert nogal nauw en ik ben pas tevreden als zijn hand precies goed voelt.

Mijn inspanningen gaan niet onopgemerkt voorbij. Zelfs Jae, die leraar Engels is, is onder de indruk! Ik ben erg trots op mijn goede leerling. Het is geweldig om te zien en horen hoe hij op zoveel fronten tegelijk vooruitgang boekt.

Tenslotte gaan we naar huis. Het is een drukke dag geweest voor iedereen! Morgen moeten we vroeg op, want we gaan naar Gwangju voor Sergey’s college.