Vanavond bracht ik mijn zoon (bijna 3) naar bed. Hij zeurde om limonade, maar hij had z’n tanden al gepoetst, dus negeerde ik hem, zoals het een professioneel pedagogisch didactisch ouder betaamt.

Opeens klonk er een noodkreet uit zijn slaapkamer. “Pappa, ik voel me niet zo lekker”, huilde hij. Ik snelde naar hem toe. Het zag er slecht uit. Heel slecht. Ik pakte hem uit bed en drukte hem liefdevol tegen mijn borst. Ik hoorde zijn hartje tekeer gaan. Ik maakte me grote zorgen.

“Wat is er aan de hand”, vroeg ik. “Ik heb zo’n keelpijn”, antwoordde het arme mannetje. Toen vroeg ik: “Wat denk je zelf dat het beste helpt tegen je keelpijn”. Hij fronste en dacht diep na.

Toen antwoorde hij vastberaden: “Limonade”