Toen ik gisteren over de Grote Markt liep in Brussel, bekroop mij een raar gevoel.
Hoewel er enorm veel mensen waren, voelde het alsof ik er in mijn eentje liep en kon ik, temidden van alle drukte, de herfstbladeren onder mijn voeten horen knisperen. Bovendien stonden er in de stad allerlei moderne lantaarnpalen, die een vreemd helder schijnsel gaven. Het deed mij een beetje denken aan de gaslampen die aan de voorkant van een nieuwe auto kunnen zitten. (dit brengt mij op het illumineuze idee dat het weleens gaslampen konden zijn!) Hoe dan ook: het ging om de manier waarop ze de keien en de bladeren beschenen; hoe ze het straatbeeld schilderden op een overwacht moderne en tegelijkertijd vreemd-romantische manier. Dat vond ik erg bijzonder en het heeft tot vanavond geduurd voordat ik het, tussen mijn avondeten door, op papier heb kunnen zetten. Let op: Het is in ruwe vorm, wat betekent dat ik het nog een beetje moet herkauwen in mijn hoofd.

Op de Grote Markt

Ik vraag me af of ze het weten,
de mensen in de café’s en restaurants rondom de markt.
Als ik er in november loop
proef ik de magie.
De magie van een late herfst.
De lantaarnpalen schijnen een soort filmset-achtige gloed van fluweel over de keien.
En hier
en daar
liggen nog wat bladeren
van een herfst die al voorbij leek.
Het licht maak de keien zo schijnbaar
zacht
dat de bladeren er wel overheen lijken te dansen.
Zo zacht
Zo mooi
… Dansen op fluweel…
Ik vraag me af of ze het weten.