Zie de maan schijnt door de bomen…
Ok, dan! Hier is mijn recensie van Kill Bill.
Voor de volledigheid meld ik dat ik deze film nog maar twee keer gezien heb, waarbij ik de eerste keer een klein stukje van het begin heb gemist, omdat Willem wat laat aankwam per taxi en ik niet had gedacht dat het begin van de film zó flitsend en snel in elkaar zou zitten.
Bovendien kwamen we na de pauze (in Utopolis draaien ze met pauze) net ietsje te laat terug, zodat ik toen net niet gezien heb hoe het met het zwaard van The Bride afliep.
Gelukkig heb ik de tweede keer beter mijn best gedaan en heb ik heeeeel goed opgelet.
Laat ik beginnen met het (voor mij) meest opvallende.
De muziek die ik op de TV bij de vooraankondigingen hoorde, alsook op de website van Kill Bill (http://www.kill-bill.com), bleef onmiddellijk in mijn hoofd hangen.
Deze muziek gaf mij al meteen het vertrouwde “foute” gevoel van de eerdere films van Tarantino (en dan met name Pulp Fiction).
Er zit een beetje dat foute in van: “O, lord, please don’t let me be misunderstood” (ja, met de gitaren en handgeklap). Erg aanstekelijk. Blijft erg makkelijk in het hoofd hangen.
Naast de meesterlijke muziek in de film, vind ik ook het soms chaotisch uitziende filmwerk (om de kijker ook het gevoel van chaos te geven) erg intuïtief (dat is goed; je ervaart de emotie uit de film uit eerste hand, omdat de camera het goed visualiseert).
Voor sommige bloederige scènes maken de filmbeelden plaats voor zwart/wit (hierdoor doet het rondspuitend bloed minder gewelddadig aan) of zelfs voor Manga, wat ik vrij aardig gevonden vind.
Het zal niet uniek zijn (hoewel ik het voor het eerst zie, maar dat zegt misschien meer over mij, dan over deze film), maar het verraste mij en het deed de film eigenlijk alleen maar goed.
Als je een film van Hitchcock ziet, dan wéét je dat er vaak de afschuwelijkste dingen gebeuren of gebeurd zijn, alleen zíe je nooit echts iets gebeuren.
Het schokkendst in zijn films speelt zich vaak af in je eigen hoofd, omdat zijn filmwerk de beelden oproept die je juist op het doek niet ziet.
Voor het betere griezel- en gruwelwerk is dus je eigen inlevingsvermogen verantwoordelijk.
Dat gebeurt ook een beetje bij Kill Bill.
Hoewel er behoorlijk wat bloed vloeit in de film, is het vaak zó overdreven, dat het eigenlijk eerder komisch is dan gruwelijk.
De werkelijke strijd tussen Uma Thurman (alias The Bride) en de rest van de club (en dan met name haar wraakgevoelens, de motieven die ze heeft voor haar gruweldaden) speelt zich dus af in het hoofd van de kijker, die visueel wordt aangestuurd door de -soms- schokkende beelden van het witte doek.
Het verhaal (in het kort):
Uma Thurman was ooit lid van een club huurmoordenaars, onder leiding van ene Bill (David Carradine). Als ze besluit eruit te stappen, wordt ze op afschuwelijke wijze door haar ex-collegae *bijna* om het leven gebracht. Ze overleeft het en als ze hersteld is, gaat ze op jacht naar de mensen die haar dit hebben aangedaan. Het uiteindelijke doel van haar missie is om Bill te doden.
Er zitten veel Oosterse elementen in de film.
Samuraizwaarden spelen een belangrijke rol, maar ook de diepere filosofische ideeën over Het Recht Op Wraak (quote: “That woman deserves her revenge and we deserve to die”), maar bijvoorbeeld ook de koele professionele benadering van Het Vak (van huurmoordenaar) en het daaraan verbonden respect voor elkaar.
Als Thurman bij haar eerste slachtoffer aanbelt, raken ze verwikkeld in een indrukwekkend messengevecht.
Tijdens een rustpunt in het gevecht komt het dochtertje van het slachtoffer thuis van school. Beiden verstoppen ze het mes op de rug en ruilen ze het gevecht voor de sociale moeder/dochterverhouding, alsook de vriendin-van-moeder/dochter-van-moeder-verhouding. Als het dochtertje naar haar kamer is gestuurd, drinken Thurman en haar slachtoffer samen een kopje koffie in de keuken, waarna het slachtoffer dan tóch nog op onverwachte wijze het leven laat.
Als het dochtertje de keuken in komt gelopen, verontschuldigt Thurman zich en vertelt ze het dochtertje (4 jaar) dat het niet haar bedoeling was om moeder te vermoorden in bijzijn van haar dochtertje. Verder vertelt ze dat als het dochtertje zich op latere leeftijd nog steeds boos voelt over het verlies van haar moeder, ze (Thurman) op haar zal wachten. Thurman accepteert en respecteert eigenlijk al bij voorbaat de mogelijke toekomstige wens van dochterlief om haar zojuist vermoorde moeder te wreken.
Dát soort dingen… Fraai!
Het verhaal was te lang om in één film te stoppen, dus was dit slechts deel 1 uit 2. Het slotdeel komt uit in februari 2004, maar is dus geen vergezocht, afgezaagd, opgerekt (leuke paradox!) en kunstmatig vervolg op deel 1, maar een weloverwogen besluit van Tarantino om de film te verdelen over twee bioscoopvriendelijke sessies.
De beste film die ik dit jaar heb gezien! Nu maar vol spanning het vervolg afwachten…
P.S.: Ja, Kill Bill vind ik beter dan The Matrix deel 3 (hebben jullie overigens ook nog een recensie van tegoed).
Mijn advies: Zo snel mogelijk in de bioscoop kijken en daarna de DVD kopen, voor het commentaar van de regisseur en The Making Of.
Meer over Kill Bill op deze web log