Even tussendoor: Ik heb net besloten om mijn Korea-foto’s in een Flickr Collectie te stoppen.
Alle losse foto’s stop ik per dag in een Flickr Set en de Sets stop ik in de Collectie. Snap je het nog?
Om met één klik naar de Collectie te gaan, ga je naar:
http://www.flickr.com/photos/daepunt/collections/72157604848675500/
Daar zie je dan per dag een Set. Ik denk dat het duidelijker is als je het ziet. Happy clicking!
Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan.
Vanmiddag maakte Kees mij om 12:30 wakker. Hyon-Ju (mijn schoonzus) was aan het werk en Kuk was boodschappen (voor het ontbijt) aan het doen met Sergey. Won Sok zat op school en de kleine Kyung was op het kinderdagverblijf.
Toen Kuk na zijn werk terugkwam, hebben we met de mannen (Kees, Kuk, Sergey, Won en ik) boodschappen gedaan in de lokale Lotte Market. Sergey is momenteel aan het koken en straks gaan we lekker eten!
Gisteravond was ik in het huis van mijn broef op zoek naar draadloos internet. Mijn oog viel toen op een handleiding (lag bij Won Sok op zijn kamer, die tijdelijk dienst doet als provisorische logeerkamer voor Ome Dae) van een draadloos apparaat. Het bleek de draadloze thuistelefoon te zijn van LG, die ook als afstandsbediening van de TV werkt. Handig, zeg! Waarom hebben wij dat niet in Nederland?
Ik heb erover zitten filosoferen met Kees. De jonge Nederlanders hebben vrijwel geen thuistelefoon meer. En een afstandsbediening op je mobiele telefoon is ook niet handig. Bovendien is een mobiele telefoon persoonlijk, dus dan zou iedereen zijn eigen persoonlijke TV-afstandsbediening krijgen, wat ook niet echt handig is…
Tijdens ons ontbijt viel me op dat er ook brood was! Dat was de vorige keer wel anders. Sergey vertelde mij dat de jonge Koreanen liever brood eten dan rijst ’s ochtends, omdat bij rijst ook altijd soep moet, saus, groente en nog veel meer; brood is veel efficiënter. Je pakt je brood, grist wat boter en/of jam uit de koelkast en binnen tien minuten heb je ontbeten.
Ik vind dat eigenlijk jammer. Het viel me op dat de Koreanen veel meer tijd besteden aan eten en dat eten in Korea veel meer een sociale gelegenheid is dan in Nederland.
Sergey vertelde dat, toen hij net in Korea woonde, hij in een ziekenhuis werkte, waar hij vaak alleen at. Telkens als hij daar in zijn eentje zat, kwam er een collega bij hem zitten om samen te eten. Zelfs als hij gewoon rustig even alleen wilde eten 🙂 Pas na een tijdje begreep hij dat het in Korea not done is om alleen te eten.
Ik vind het jammer dat de jonge Koreanen het eten als sociaal moment verruilen voor een snelle, korte en efficiënte broodmaaltijd. Dat vind ik een verarming, maar ja. Kees en ik zijn hier op een soort Star Trek missie (het verkennen van nieuwe werelden, te observeren hoe het leven hier is, zonder invloed uit te oefenen op de lokale bevolking).
Gisteravond tijdens het biertje buiten de deur had ik bijna de prime directive geschonden toen een dronken bezoeker Kees lastigviel. Gelukkig liep het allemaal goed af, dus hoefde ik niet in te grijpen.
Zo! En nu ga ik nog wat foto’s uploaden naar Flickr en dan gaan we lekker eten.
Normaal doet het vliegtuig vanuit Amsterdam (AMS) naar Seoul Incheon (ICN) er 10,5 uur over.
Vandaag waren we er al na 9,5 uur vliegen en daar waren we best blij mee.
We hadden aan boord netjes de landingskaarten ingevuld (nee, ik smokkel geen drugs, wapens of enorme sommen geld mee het land in) en stonden we in een van de weinige rijen voor buitenlandse paspoorthouders. Het was behoorlijk druk en helaas zag ik onze vriend Park niet, tot ik opeens aan mijn mouw werd getrokken. Het was Park. Of we achter hem aan wilden lopen.
En wat denk je? Nog voordat ik kimchi kon zeggen stonden er netjes de benodigde stempels in onze paspoorten en waren we -nog eerder dan de cabin crew- door de paspoortcontrole, onder begeleiding van Park! Alles liep gesmeerd. We vonden onze bagage en niet al te lang daarna zaten we lekker aan onze eerste Koreaanse lunch in Korea.
Leuk detail voor Karin: In het restaurant liep alle bediening rond met een oortje. Het waren allemaal jonge dames en de communicatie-apparatuur was netjes, praktisch en esthetisch weggewerkt. Ik heb er meteen foto’s van gemaakt. Deze kun je vinden op Flickr, waar ik speciaal een Set Collectie heb geopend voor de foto’s van Korea 2008.
Na een lekkere Koreaanse hap was ook Sergey gearriveerd en konden we per auto vertrekken naar Pusan. Helaas was ik er al achter gekomen dat mijn BlackBerry het hier niet doet. Korea gebruikt CDMA en geen GSM. Wat ben ik toch een oen! Had ik Roel maar even geraadpleegd voordat ik op stap ging… Nou ja. Dat ga ik alsnog doen!
Na een lange en vermoeiende autorit (in een overigens fantastische nieuwe auto van Sergey) kwamen we aan in Pusan, waar mijn schoonzus een heerlijk Koreaans diner had bereid. We hebben genoten van het eten en daarna was het tijd voor de kado’s, die meer dan goed werden ontvangen door iedereen! De jongste Koreaanse telg van de familie viel uiteindelijk in slaap, waarna we met de mannen nog even een biertje zijn gaan drinken buiten de deur.
Zojuist heb ik een welverdiende douche genomen en zit ik nu (het is 02:26 in Korea) nog even een dagverslagje te typen via de draadloze internetverbinding van mijn Koreaanse familie, waarna ik lekker de Koreaanse wol opzoek.
Morgen werkt mijn broer en gaat mijn neefje Won Seok naar school. Ik ben benieuwd of ik straks een beetje kan slapen (in het vliegtuig ging het maar nauwelijks, maar in de auto naar Pusan lukt het al aardig, hoewel ik mijzelf had voorgenomen om zolang mogelijk wakker te blijven en te vechten tegen de jetlag; gewoon wakkerblijven en op normale tijd naar bed, dan ben je het snelst weer in je gewone ritme).
Er zijn verschillende opties om mijn biologische vader te ontmoeten.
Had ik al eerder laten vallen dat ik niet weet hoe ik de beste man zal noemen? Hij is bekeerd tot het christendom en hij heeft zijn naam laten veranderen. Hij heet voortaan Josef. Ja, en zijn vrouw heet Maria. Echt waar. Daar kan ik dus niet zoveel mee.
Josef zit momenteel op het eiland Cheju, waar hij ook woont. Vanwege de vakantiedrukte zal het moeilijk worden voor hem om een ticket te krijgen om naar Pusan te komen en omgekeerd geldt dat het voor ons waarschijnlijk lastig zal zijn om naar Cheju te vliegen. Nou ja, we zien het wel. Er bestaat eventueel de mogelijkheid dat we hem in de loop van volgende week ontmoeten, als de vakantiedrukte weer een beetje over is. Ach, dan zijn we nog steeds in Korea, dus wat maakt het uit.
Nu eerst slapen en dan zien we wel verder. Ik ben echt helemaal doooodop.
Vergeet niet de foto’s op Flickr te bekijken!