Het is zover! Mijn wekker gaat om 03:30. De ene helft van mijn koffer is gereserveerd voor levensmiddelen – de andere helft voor mijn eigen bagage.

Op het laatste moment besluit ik mijn bergschoenen en truien thuis te laten. Ik ga Korea onveilig maken met één paar Van Bommels en wat overhemden. Het vriest licht in Seoul, maar ik gok het erop. Nog snel doe ik wat hardloopshirts met korte mouwen in mijn koffer en vertrek ik naar Schiphol.

Mijn vlucht gaat om 06:55. Er is weinig tijd. Ik laat de Privium ClubLounge links liggen en ga meteen door naar de gate. Ik was benieuwd of de oogscan van Privium zou haperen omdat ik een nieuw paspoort heb en dat niet heb aangemeld bij de marechaussee van het Privium Service Centre.

Als ik mijn Privium-kaart in de lezer steek, floept het poortje open en sta ik binnen. Helemaal geen oogscan! Ik ga natuurlijk maar naar Parijs, dus wat zou het.

In de vertrekhal zie ik hetzelfde als bij mijn vorige reis naar Korea. De Koreanen kleden zich in sombere kleuren. Zwart, grijs, donkerblauw. Er is veel joggingkleding. Het lijkt wel of ze het zelf niet zien of er niet om geven. Ik ben de enige aan boord met een frivool gekleurd overhemd en niemand aan boord heeft zulke mooie feestschoenen als mijn Van Bommels! Volgens mij ligt er nog een enorme groeimarkt voor Floris in Korea.

De reis naar Parijs verloopt soepel. Voor de verandering zit ik tussen twee mensen in. Best leuk, maar ik ga er geen gewoonte van maken.

Op Paris Charles de Gaulle maak ik een korte stop. We landen om 08:00 en vertrekken pas om 13:00. Dat lijkt meer tijd dan het is, want ik moet natuurlijk nog wel van Terminal 2F naar 2E. In de shuttle zie ik iemand een andere simkaart in zijn telefoon stoppen. Ik grap dat je ook voor ieder land een andere telefoon kunt nemen en laat mijn telefoonstapel zien. Dat heeft hij nog nooit gezien! Verbaasd telt hij de telefoons en vraagt of ik ze wel uit elkaar kan houden. De volgende geijkte vraag “heb je een aparte telefoon voor ieder bedrijf/vrouw/minnares” slaan we over. Hij herkent de Apple Watch Series 2 Nike+ Edition om mijn pols en vraagt of ik er blij mee ben.

Vlak voor mijn M-gate is een oesterbar, die ik een beetje wantrouw. Oesters op een vliegveld? Het is natuurlijk wel Frankrijk. Na een kort praatje besluit ik het erop te wagen. Werkelijk fantastische oesters! Doen, mensen!

We vertrekken op tijd uit Parijs. De purser heeft nog nooit een boarding pass op een Apple Watch gezien, zegt hij.

Het vliegtuig is gevuld met vrijwel uitsluitend Koreanen. Als ik aan boord ga, voelt het alsof ik met bekenden op pad ben, maar dat is natuurlijk onzin. Een soort lagereschoolreüniegevoel, alleen ken ik niemand. We lijken alleen uiterlijk op elkaar. Niemand weet dat ik een spion ben – dat ik 41 jaar geleden naar Schagen ben gestuurd om te infiltreren 🙂

Het tweede deel van de reis zit ik keurig netjes aan het gangpad, naast een Koreaanse dame, die geweldig Frans spreekt! “Zelf geleerd op Youtube”, zegt ze. “Ik vind de Franse u i t s p r a a k (la prononciation) zo mooi!”. Ik knik. We zijn het eens. Haar Franse uitspraak is beter dan haar Engels. Dat heb ik nog nooit meegemaakt! De Koreaanse stewardessen spreken ook vloeiend Frans. Korea verandert.

Reistip: Probeer eens een veganistische maaltijd aan boord. Je bestelt hem gratis voorafgaand aan je vlucht. Die worden met iets meer zorg samengesteld en je krijgt hem eerder dan de rest. Heerlijk!