Nest: De slimme thermostaat

No photos

Na jarenlang de E-Thermostaat van Essent te hebben gebruikt, wilde ik weer een stapje verder. Vorig jaar ben ik overgestapt naar Eneco, die hun slimme thermostaat Toon aanboden bij een overstap. Het was moeilijk om vooraf technische informatie te vinden, dus moest ik de sprong in het diepe wel wagen. Om Toon te kunnen gebruiken, moet je slimme meters hebben. Die slimme meters krijgt (op termijn) iedereen in Nederland, alleen als je ze eerder wilt dan de nationale planning, moet je betalen.
Omdat mijn slimme meters een vereiste waren voor Toon, betaalde Eneco de mijne.

Natuurlijk werden die slimme meters niet door Eneco zelf geleverd, maar door Liander, de netbeheerder. Het duurde even voordat ik een afspraak met Liander had (nadat ik eerst weken heb lopen emmeren om mijn Nest besteld te krijgen bij Eneco – ik was al eerder klant geweest en dat was een probleem!). Toen de monteur van Liander kwam voor de slimme meters, ontdekte hij dat de energiemeter in mijn meterkast zit, maar mijn gasmeter zit om de hoek, buiten mijn appartement, in de centrale entree. De monteur deed tien grote stappen vooruit en vervolgens vijf grote stappen naar links (vijftien stappen – vijftien meter) en schatte dat de afstand tussen mijn stroom- en gasmeter wel meer dan maximale vijftien meter moest bedragen (?). Natuurlijk, maar tevergeefs heb ik nog geprobeerd hem de stelling van Pythagoras bij te brengen 10^2 + 5^2 = iets meer dan 11 meter, maar het ging er bij hem niet in.

De monteur van Liander weigerde mijn slimme meters te installeren, dus kreeg ik ook geen Toon. Gelukkig hoorde ik kort daarna dat Essent (mijn oude leverancier – ik had dan weliswaar geen Toon, maar zat nu wel bij Eneco) de Nest-thermostaat leverde aan oude en nieuwe klanten.

Gelukkig had ik geen contact genomen bij Eneco (ik voelde de bui al hangen), dus was ik vrij om terug te gaan naar Essent. Ik koos voor de driejaarsvariant en betaalde EUR 49 voor mijn Nest (bij vijf jaar was-ie gratis), plus de verplichte EUR 79 voor de installatie door de monteur, wat overigens een goede investering is. Die monteur heeft er veel verstand van en hij stelde zelfs mijn CV-ketel bij van 95 graden naar 75 graden, omdat warmer toch niet zoveel zin had. Na een uurtje installatie had ik een gloednieuwe Nest-thermostaat aan de muur hangen!

Als eerste heb ik een basisprogramma in mijn thermostaat geprogrammeerd. Hij leert weliswaar automatisch, maar ik vind het evengoed fijn om de eerste paar dagen wakker te worden met een aangename temperatuur in huis – zo’n onregelmatig leven heb ik ook weer niet! Het idee is overigens dat Nest je totale levensritme zelf kan herkennen, dus als je de gok wilt wagen, hoef je hem natuurlijk helemaal niet te programmeren!

Hij ziet er prachtig uit. De interface voelt natuurlijk aan en bovendien toonde de Nest dat ik de volgende avond een nieuwe versie van de software zou ontvangen.

FAST FORWARD

Na twee weken meldt de Nest dat hij zijn leerperiode erop heeft zitten. De bewegingssensor registreert automatisch wanneer ik thuis ben (en het dus aangenaam warm moet zijn) en wanneer ik weg ben (en de verwarming dus niet hoeft te loeien). Af en toe als ik thuiskom, zie ik een melding met hoeveel energie de Auto-Away heeft bespaard door de CV uit te schakelen. Zelfs als je “per ongeluk” eventjes thuis bent, snapt Nest dat je huis niet onmiddellijk opgewarmd hoeft te worden. Prachtig!

FAST FORWARD

Na een aantal maanden ontdek ik per ongeluk dat de Fitbit-stappenteller die overdag mijn stappen registreert en ’s nachts mijn slaap registreert, kan zien wanneer ik ga slapen en wanneer ik wakker word en middels IFTTT de CV kan in-/uitschakelen! Dat begint erop te lijken!

Korea 2015 – Dag 14

We staan rustig op voor de laatste dag. Vervolgens brunchen we lekker buiten de deur met soep en niet-bewegende inktvis. Daarna gaan we op boodschappenjacht! Ik voel me ondertussen Koreaans ambassadeur en ik kan de verleiding niet weerstaan om een verwarmde WC-bril te kopen voor in Nederland. Het is moeilijk kiezen en helaas zijn de modellen met warme lucht enkel leverbaar in combinatie met thuisbezorging. Dan hadden we zo’n bril een paar dagen geleden moeten bestellen en laten bezorgen bij Sergey en Jae thuis, waarna ik hem had kunnen meenemen. Ik besluit een bidet-bril te kopen zonder warme lucht en met enkel warm water en verwarmde bril. Het wordt alleen nog even een toer om mijn toilet thuis te voorzien van een stopcontact. Het aansluiten op de waterleiding moet zonder problemen lukken. Het is de Magic BID-5215N geworden!

Hier zie je hoe hij werkt:

Na de boodschappen is het inpakken geblazen. Wonderwel pas alles in mijn twee koffers. Ik heb alleen twee extra dozen: een pratende WC-bril en een rijstkoker voor tien personen!

Onderweg naar het vliegveld stoppen we om even iets te eten. Als Laatste Avondmaal belanden we dan uiteindelijk toch bij het restaurant, dat Sergey mij al eerder wilde laten zien. Bij binnenkomst schuiven we aan een lege tafel en binnen twee minuten wordt er een blad vol schoteltjes en schaaltjes over onze tafel heengeschoven! Het is een feest van kleur, geur en natuurlijk heerlijk eten!

Bij het inchecken op het vliegveld willen alle grondstewardessen Gunhee graag aaien. Mijn twee koffers gaan zonder morren op de band en voor mijn twee dozen krijgen we een tip van de grondstewardess: als ik de twee dozen kan samenvoegen tot één grote doos, kost de extra doos me “slechts” USD 200. Als ik twee losse dozen incheck, kost het USD 300. 200 meter verderop laat ik door een vakman mijn twee dozen verpakken tot één grote doos. Het inpakken is een prachtig gezicht. Gewapend met een stanleymes zie ik een Koreaanse vakman binnen twee snelle minuten mijn twee dozen verpakken tot een enkele, superslanke, op maat gemaakte, efficiënte doos. Kosten: KRW 15.000
Het verpakkingsproces is fascinerend. Helaas mag ik de vakman van Sergey geen fooi geven – dat is in Korea hoogst ongebruikelijk en wordt niet op prijs gesteld.

Voor USD 200 check ik de enkele losse doos (verpakkingskosten: USD 15) in bij Odd Size Baggage en ga ik door de paspoortcontrole. Ik draai me nog een keer om, om nog een laatste blik op mijn twee Koreaanse broeders te werpen. Tot ziens, lieve vrienden! Het waren twee geweldige weken. Hopelijk zien we elkaar snel weer, in Nederland of in Korea!

Korea 2015 – Dag 13

Het zit er bijna op! Morgenavond vlieg ik terug naar Nederland, maar niet voordat we met de Kumwa hebben gegeten. We staan lekker laat en rustig op, ontbijten rustig en doen nog wat boodschappen.

’s Avonds om 18:00 hebben we een dinerafspraak met Kumwa. We zijn er op tijd en het duurt niet lang voordat Kumsa en Kumwa met haar kinderen arriveren. Wat is het restaurant groot! Ik denk dat hier vanavond wel 1000 Koreanen eten. Er is van alles: van pasta tot kreeft, van soep tot gefrituurde groente. Het is heerlijk! Wegens een speciale actie van het restaurant eet Jae vanavond gratis, omdat hij onlangs is afgestudeerd.

Na het eten gaan we nog een kopje thee drinken en nemen we afscheid. Het is een emotioneel afscheid en we spreken af dat we elkaar snel weer zien. In Nederland, of in Korea. Kumsa, Kumwa en haar kinderen voelen er veel voor om naar het spannende Europa te komen. Natuurlijk willen Sergey en ik ze daarbij graag helpen! We zullen zien.

Daarna rijden Sergey, Jae en ik door Bundang op zoek naar en gezellige plek om nog even iets te drinken. Ik heb de keuze uit Room Salon (wat een soort baromgeving is met gewillige dames, die je volgooien met dure sterke drank en daarna voor een happy end zorgen) of een gewone bar. Mijn voorkeur gaat uit naar een gewone bar, maar wat blijkt? Er is in heel Bundang geen gezellige bar te vinden! We proberen de “C pub”, waarvan het concept van buiten even onduidelijk is als van binnen. Het interieur is een onsamenhangend geheel van duikflessen en stationsborden.

De andere gasten die er zijn, blijven keurig aan hun eigen tafeltje zitten en maken geen contact met de overige gasten. Het is een rare gewaarwording, als je het vergelijkt met een Nederlandse kroeg of een pub. De muziek staat veel te hard en het is niet gezellig.

Van achter de bar drinkt de eigenaar drinkt mee met een eenzame bargast, terwijl ondertussen een jongedame al het werk in haar eentje doet. We bestellen een biertje en wat snacks. Er ligt een dronken Koreaan met zijn hoofd op tafel te slapen. Ik vraag Sergey en Jae me alsjeblieft dit etablissement uit te slepen, mocht ik hier overlijden. Het is echt verschrikkelijk en na ons biertje gaan we snel weer naar huis. Het is raar, maar blijkbaar is het publieke uitgaansleven in Bundang (500.000 inwoners) beperkt tot je eigen tafel.

Thuis is het gelukkig gezellig en het duurt nog een tijd voordat we gaan slapen.

Korea 2015 – Dag 12

Vandaag hoor ik de uitslag van mijn onderzoek! We reizen ’s ochtends vroeg af naar het ziekenhuis, waar ik een charmante Koreaanse dame meekrijg van het International Healthcare Center. Ze heeft twaalf jaar in Nieuw-Zeeland gewoond (op het Zuidereiland) en ze spreekt prima Engels. We gaan naar de dokter, die mij de resultaten gaat mededelen. Ik ben best een beetje nerveus. Ook ben ik nog niet helemaal wakker.

We hebben een heel aardige dokter, die een beetje Engels spreekt. Hij bladert het rapport door en loopt puntsgewijs alle dingen met mij door. Gelukkig valt alles mee. Ik ben een klein beetje te zwaar. Het rapport meldt dat ik dat kan oplossen “door mijn levensstijl te veranderen”. Meer bewegen en minder eten, dus.

Verder heb ik een bacterie in mijn maag, waarvoor ik medicijnen voorgeschreven krijg. Het is niet ernstig, maar deze bacterie kan op lange termijn voor kanker zorgen en dat willen we niet.

We halen de medicijnen op bij de apotheek, die ook in het ziekenhuis is. Het ziekenhuis is van alle gemakken voorzien: supermarkt, bank, postkantoor, om nog maar te zwijgen van de winkeltjes, koffiecorners en restaurants. Ik heb nog geen bouwmarkt gezien, maar het zou me niet verbazen als ze er eentje hadden!

Daarna ga ik alleen op pad. Sergey moet verder in het ziekenhuis en het is prachtig weer. Op de achterkant van een bonnetje krabbelt Dokter Kim het recept om af te reizen naar Coex – een groot gebouw bij Samseong Station, waar ze heel veel winkels, elektronica, kunst en nog veel meer hebben. Ik neem de bus naar Migeum Station en daar reis ik verder per metro.

Het openbaar vervoer in Korea is leuk! Alles loopt op rolletjes en overal staat keurig aangegeven waar je heen moet. De Coex is heerlijk om een middagje in rond te lopen. Ik vind eindelijk de powerbank waar ik al twee weken naar op zoek was en voor het eerst kan ik een (lange) dag op pad, zonder dat ik tegen het begin van de middag zonder stroom zit voor mijn mobiele WiFi-router. Had ik al gezegd hoe blij ik ben met mijn eigen onbeperkte internetvoorziening onderweg? Dat is echt een aanrader, hoor!

Ik reis me suf en lunch op eigen gelegenheid even een lekker hapje Maki in een heel piepklein restaurantje, waar ik allerschattigst word geholpen door een leuke Koreaanse dame. Haar collega’s hebben er lol om en de tijd vliegt om.

Daarna komt Sergey uit zijn werk en gaan we met Jinhee uit eten. Sergey vertelt dat, als ik wil, we morgen (of overmorgen) met mijn bagage naar Gangnam kunnen en daar mijn bagage inchecken en zelfs de paspoortcontrole vooraf doen, zodat we dat niet hoeven te doen vlak voor mijn vertrek. Dat klinkt geweldig efficiënt, hoewel ik dan natuurlijk ook mijn bagage ver voor mijn vertrek moet inpakken. Misschien kan ik alvast een koffer voorbereiden en de ander koffer meenemen op de avond van vertrek. Ik moet er nog even over nadenken. Paspoortcontrole vooraf is natuurlijk geweldig! Wat slim, zeg, van die Koreanen!

Na het eten brengt Sergey ons naar huis. Jinhee moet even met Gunhee wandelen en ik moet dringend verslagen schrijven. Na het uitlaten schrijf ik mijn ansichtkaarten en praat ik wat met Jinhee. Samen maken we een muzieklijst voor Do-hyeong, de zoon van Kumwa. De Koreanen gebruiken Bugs voor het streamen van muziek naar hun telefoon. Ik hoop dat hij met deze nummers goed aan zijn Engelse uitspraak kan werken, terwijl ik weg ben. Ze zal de lijst meenemen naar hem en hem vertellen dat ik hem kom overhoren zodra ik weer in Korea ben!

Ze vertelt mij veel over de relaties tussen getrouwde stellen in Korea. Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik haar het hemd van het lijf (figuurlijk). Korea en Nederland verschillen in relaties een hoop van elkaar. Ze vindt het leuk om te horen hoe het er in Nederland aan toe gaat en ze is vastbesloten een keertje naar Europa te reizen. “Duurt het maar vijf uur met de trein van Amsterdam naar Parijs?”, vraagt ze. De thee is op en de tijd is omgevlogen. Sergey brengt haar naar huis (er rijden geen bussen meer) en ik ga lekker slapen.

Tot snel, Nederland! Nog twee dagen en dan zit ik weer in het vliegtuig naar huis.