Vandaag werkt Sergey. Kees en ik staan rustig op, waarna Jae het ontbijt voor ons heeft klaarstaan. Niet lang daarna waarschuwt Jae ons dat Sergey rond 13:00 thuis komt en hij vraagt wat we voor lunch willen.

Kees blijft vandaag lekker thuis en Jae en ik gaan winkelen in Myong Dong. Ik wil wat kleding kopen en misschien een tas voor mijn Filofax. Sergey gaat na de lunch weer terug aan het werk.

Ik wilde bewust eens een keertje niet met de auto, maar met het openbaar vervoer. Kijken hoe de Koreanen zich verplaatsen. De auto is met de vakantiedrukte sowieso geen handig vervoermiddel. Jae en ik lopen naar de bushalte, niet ver bij Sergey’s appartement vandaan.

Als we in de bus zitten, bekent Jae dat hij zijn kleingeld-portemonee is vergeten. Jae heeft een abonnement, maar ik moet voor 1.000 won (ongeveer USD$ 1) een kaartje kopen voor de bus. Ik heb helaas alleen een muntje van 500 won en anders wordt het een biljet van 5.000 won. De buschauffeur kan niet wisselen en uiteindelijk vindt de chauffeur het prima. Ik mag voor 500 won blijven zitten. Hoera!

Ik leg uit aan Jae dat het in Nederland zo niet werkt. Als je geen kaartje kan kopen, dan ga je maar lopen (dat rijmt)! Maar onze buschauffeurs hebben wel terug van vijf euro…

Na de bus pakken we de metro. Als we in de metro zitten, komt er een groep Koreaanse schoolmeisjes in uniform binnen. Ze zien er keurig uit, alleen dragen ze onder hun uniform… sportschoen! Adidas, Nike, Converse; het ziet er niet uit in combinatie met die strenge uniformen. Ik maak foto’s van hun voeten, maar Jae waarschuwt mij dat je in Korea gearresteerd kunt worden voor hett fotograferen van mensen. Ze kunnen je aanklagen wegens seksuele intimidatie. Ok, dat weet ik dan ook weer. Ik zal ze stiekem fotograferen. Met een glimlach zeg ik tegen Jae dat, als ik opgepakt word door de Koreaanse politie, hij maar in het Koreaans moet uitleggen dat ik slechts een onschuldige voetenfetisjist ben en dat ik foto’s heb om dat te bewijzen 😉

Gelukkig word ik niet opgepakt, dus het loopt allemaal weer goed af. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee!
In de metro spreekt Jae zijn zorgen over Kees uit. Kees heeft geen sleutel van het appartement en ze hebben ook geen eten voor Kees geregeld. Ik stel Jae gerust; Kees heeft in de afgelopen dagen voldoende reserves opgebouwd en hij zal heus niet verhongeren. Ik heb trouwens ook voldoende reserves opgebouwd, dus we eten overdag weinig. Het is wel eens lekker om een dagje te consuminderen. We nuttigen alleen een ijsje, een ijsthee en een flesje appelsap.

Na het winkelen komt Sergey ons weer ophalen met de auto. We rijden naar huis, waar we Kees oppikken. Hij is inderdaad niet gestorven van de honger (gelukkig, maar!) en hij heeft lekker gelezen. Ik had van Marianne Schönbach “Huis van de schildpadden” meegekregen (auteur: Annette Pehnt, Uitgeverij Contact, ISBN: 9789025422561). Bedankt nog, Marianne! Kees vond het een mooi boek en ik ga het nog lezen.

Daarna gaan we met z’n allen uit eten. Ik trakteer vanavond, als we maar niet bij een barbecue-restaurant gaan eten. Sergey stelt Alaska voor. Daar kun je uit allerlei eten kiezen en er is een grote verscheidenheid aan verschillende gerechten. So Alaska it is!
Het is warm in Alaska. Warmer dan ik dacht, maar het eten is erg lekker.

We gaan op tijd naar huis (we zijn om 22:00 thuis) en Kees gaat vroeg naar bed, terwijl ik mijn foto’s en weblog ga bijwerken.
Het programma voor de rest van de week:
Woensdag gaan Kees en ik winkelen met Park. Hij komt ons morgen om 10:30 ophalen.
Donderdag ontmoeten we mijn Koreaanse vader.
Vrijdag heeft Sergey een uitje met zijn werk. Misschien gaan we met hem mee! Het is een leuk uitje met de nodige kado-mogelijkheden voor moeders… Ik zeg niets!

Welterusten en tot morgen!