[flickr size=”small” float=”left”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2475177857/[/flickr]Het is zover. Vandaag ontmoet ik mijn biologische vader Joseph.

Kees, Jae en ik nemen vanaf Sergey’s appartement een taxi, die ons (in ongeveer tien minuten) naar de Bus Terminal even buiten Ansan brengt. Het taxiritje kost 5.000 won, ongeveer USD$5. Daar stappen we op de bus van 10:20 naar Gimpo Domestic Airport, het binnenlandse vliegveld, waar we ongeveer een uurtje later aankomen. De bus kost 6.000 won per persoon. Dat vind ik niet slecht voor een ritje van 100km!

We komen gelukkig ruim op tijd aan op Gimpo. Het is inmiddels 11:30 en mijn bio-vader zou om 12:00 landen, wat inmiddels 11:40 is geworden. We zijn nog steeds op tijd.
[flickr size=”small” float=”right”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2475182397/[/flickr]
Helaas hebben we alleen de vertrek- en aankomsttijd, maar geen vluchtnummer o.i.d. van Joseph. Jae vraagt bij de informatiebalie welke vlucht overeenkomt met de vertrektijd die hij heeft. De jonge dame bij de infomatiebalie probeert ondertussen Kees te strikken. “O, hoort-ie bij jullie?” vraagt ze met een verlegen, maar ondeugende glimlach, terwijl ze naar Kees lonkt. Ja, jongedames van Korea, de broer van Guus Hiddink is al getrouwd, dus: forget it! 😉

“Zul je hem herkennen?” vraagt Jae aan mij. “Nou, ik heb hem natuurlijk nog nooit gezien, maar wel op de foto” vertel ik. Volgens mij pik ik hem er zo uit als ik hem zie.

Josephs vlucht is geland en we staan al een tijdje te wachten bij de aankomsthal, als Jae voorstelt om Joseph te bellen. Hij heeft van Sergey het mobiele nummer gekregen.
[flickr size=”small” float=”left”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2476001822/[/flickr]
Joseph vertelt dat hij op de derde verdieping is. We gaan naar hem toe!
(ik ben blij dat hij tóch gekomen is, want tot op dit moment was ik er nog niet van overtuigd dat-ie er zou zijn, ook al wilde ik het graag; ik had met mijn verstand wat ruimte gereserveerd in mijn hart voor een eventuele teleurstelling)

We lopen wat rond en ja, hoor. “Daar is-ie!” roep ik impulsief. Ik aarzel geen seconde en meteen loop ik op hem af.

Het blijkt hem inderdaad te zijn en we omhelzen elkaar. Het voelt goed en gek genoeg ben ik alleen heel blij om hem te zien en hij mij, maar er vloeien geen tranen. De ontmoeting met mijn bio-moeder in 1990 was duidelijk een veel emotionelere ontmoeting… Joseph vraagt of we trek hebben. We willen even ergens rustig zitten en praten, dus gaan we met de lift naar boven. Joseph loopt met een wandelstok. Hij heeft een paar jaar geleden een ernstig auto-ongeluk gehad en hij heeft nog steeds problemen met zijn rug. Hij loopt moeilijk, maar hij ziet er aanzienlijk beter uit dan ik mij van de foto’s kan herinneren. Gek genoeg had hij een veel magerder gezicht op de foto’s, terwijl ik hem in een flits van een seconde herkende toen ik hem zag. Dat vind ik toch wel bijzonder…
[flickr size=”small” float=”right”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2475184239/[/flickr]
“Wat willen jullie eten?” vraagt Joseph. “Het maakt niet zoveel uit”, zeg ik. Het gaat tenslotte niet om het eten, maar om het praten. “Ach, we zijn in Korea, dus laten we maar Koreaans eten. Maar niet zo zwaar”. Joseph zegt dat ik er ook gezond uitzie, maar ik zeg dat ik inmiddels, sinds ik in Korea ben, al behoorlijk wat kilo’s gezonder ben geworden dan ik in Nederland was. Datzelfde geldt voor Kees, dus we vragen of er licht geluncht kan worden.

Dan volgt het gesprek. Ik voel dat het goed klikt tussen Jae en Joseph. Dat is prettig, want daardoor kan Joseph lekker zijn verhaal kwijt. De verhaal- en vertaalrondes worden steeds langer en Jae krijgt steeds meer informatie te vertalen. Dat doet-ie heel goed en daar ben ik heel blij mee! Als je voor het eerst ergens in een vreemde omgeving een stukje gaat wandelen, dan begin je vlakbij en dan ga je steeds in grotere lussen lopen, om niet te verdwalen en om tóch de omgeving te verkennen. Zo gaat het ook met ons gesprek…

Halverwege het verhaal breek ik in. “I’m sorry for being practical, but when does my father have to leave?” verontschuldig ik mijzelf. Ik ben een Nederlander en ik wil even weten waar ik aan toe ben. Hij vliegt om 16:25 terug naar Jeju, dus we hebben rustig de tijd. Ok, dan!

Het kado dat we hebben gekocht voor Joseph valt in goede aarde. Ik leg erbij uit dat we niet wisten dat het vandaag Parent’s Day is, wat voor Joseph de ontmoeting extra beladen maakt. Vooral omdat drie jaar geleden hij de familie Punt op diezelfde Parent’s Day heeft ontmoet. Ik leg uit, dat wij deze datum niet hebben gekozen, maar hijzelf. Hoewel het geen toeval is dat Kees en ik nu in Korea zijn, maar dat we hebben geprobeerd de vakanties een beetje te synchroniseren. Het traditionele kado voor Parent’s Day is een speciaal geschikt bloemstukje, maar dat hebben we dus niet bij ons. Wel iets anders… Hij zal het koesteren, vertelt hij.
[flickr size=”small” float=”left”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2476008618/[/flickr]
Na een lunch, die natuurlijk zwaarder uitviel dan we aanvankelijk bevroedden, gaan we nog even een kopje koffie drinken bij Starbuck’s. Ze hebben een buitenterras en we gaan lekker in de zon zitten. Daar gaat het gesprek door en uiteindelijk brengen we Joseph om 16:00 naar de gate. Daar nemen we afscheid en zwaaien we hem uit.

Het is goed zo. We hebben allemaal een goed gevoel over de ontmoeting.

We rusten een beetje uit op Gimpo, waarna we de bus terug nemen naar de Bus Terminal. Daar ontmoeten we Sergey, die ons met de auto meeneemt naar huis. Sergey vertelt dat hij een SMSje heeft gehad van Joseph, die hem vertelt dat de ontmoeting een groot succes was, ondanks Sergey’s afwezigheid. We grappen nog dat het succes te danken is aan Sergey’s afwezigheid, maar we weten allemaal dat deze ontmoeting nooit mogelijk zou zijn geweest zonder de geweldige inzet van deze beide heren.

Dear Sergey and Jae,

I want to thank you once more for your help and support during our stay. Without you, none of this would have been possible. We are very grateful for everything you did. Thank you. You are great friends!

Het Koreaanse eten komt Kees zijn neus uit (figuurlijk, dan) en hij stelt voor om vanavond pizza te bestellen. Jae ontfermt zich over de pizza’s, terwijl Sergey zich opmaakt voor een zakenafspraak vanavond om 20:00 in Suwon, net buiten Ansan.
Jae eet vanavond bij zijn moeder, omdat het Parent’s Day is, dus Kees en ik eten rustig pizza met z’n tweeën. Deze pizza’s zijn overigens afkomstig van “Pizza Myung”! (zie de foto’s). Dat is grappig! Wie had dat gedacht?
[flickr size=”small” float=”right”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2475207553/[/flickr]
Het programma voor de rest van ons verblijf luidt:

Vrijdag vertrekken we om 09:00 (’s ochtends! We moeten vanavond maar eens proberen om vroeg naar bed te gaan) op een personeelsuitje met Sergey en zijn collega’s. Sergey merkt op dat ik eigenlijk het merendeel van zijn team ken. Toch zeker zo’n man of 5 à 6. Morgenavond, na het dagprogramma ontmoeten we Jae in het plaatsje van het personeelsuitje (de naam van de plaats is me ontschoten, maar het leek op Soju, wat een soort Koreaanse wodka is. Alleen verschilde het één letter. Misschien was het Joju of Yeoju) en daarna vertrekken we met z’n vieren naar Sorak Mountain om een beetje uit te rusten, waar we vrijdag/zaterdag en zaterdag/zondag blijven slapen. Sergey heeft de overnachtingen al geregeld. We moeten dus onze spullen voor morgen klaarmaken en dan gaan we op reis! Spannend!

Zondagavond is onze laatste avond in Korea. Zondag is ook de dag van het inchecken (voor onze doorreis naar Hong Kong), want maandag 12 mei 2008 vliegen we om 11:25 met de KE613 van Seoul naar Hong Kong.
[flickr size=”small” float=”left”]http://www.flickr.com/photos/daepunt/2476011546/[/flickr]