Toen ik vanmorgen wakker werd, waren Sergey en Jae al vertrokken en stond Jinhee (Jae’s zus) de afwas te doen.  Ze noemt me steevast Mister Dae en ik vertel haar dat dat niet hoeft. De Koreanen noemen mij Daewoong-aaaa, dus zij vanaf nu ook. Ze noemt Sergey keurig Doctor Kim en ik betrap mezelf erop dat ik dat de laatste tijd ook steeds doe op mijn eigen weblog. Ik moet er een beetje om lachen, maar het klinkt wel schattig.

Jinhee wil niet dat ik alleen naar Yongsan ga, dus gaan we samen op pad. We nemen de bus vanaf Mujigaemaul naar Seoul Station. De rit duurt ongeveer drie kwartier. Ik voel me opgetogen en ik vertel haar dat dit de eerste keer is (dit bezoek) dat ik met het openbaar vervoer reis! De chipkaart die ik van Sergey heb gekregen bevat slechts 5.000 won (ongeveer USD 5), dus betaalt zij mijn busrit. Ik wil haar geld geven, maar dat is onzin, zegt ze. Vandaag ben ik haar gast.

Het is prachtig weer in Seoul en ik zie overal kunst op straat! De mensen zien er anders uit dan in Bundang. Er is hier veel meer ruimte, waardoor het minder druk lijkt. Dat is opmerkelijk, als je bedenkt dat hier twaalf miljoen mensen wonen. Rondom Seoul wonen nog eens tien miljoen mensen, al met al goed voor de helft van de totale Koreaanse bevolking! Ik voel me hier prettig.

In Seoul stappen we over op de metro. Ik gebruik mijn chipkaart om door het poortje te gaan. Het metrostation is keurig schoon en de rails zijn afgeschermd voor de veiligheid van de passagiers (en om zelfmoord te voorkomen, net als in de UK). Na twee haltes zijn we aangekomen in Yongsan. Het duurt niet lang voordat we het eerste elektronicawinkelcentrum te pakken hebben.

Wat is het hier groot! Overal zie ik apparaten met knopjes. Helaas is de enkele power bank die we aantreffen te licht, te duur of met onvoldoende poorten. We besluiten even te pauzeren en lunchen licht. Het is inmiddels alweer 13:00. Daarna vervolgen we onze missie. Ik leg uit aan Jinhee dat ik me hier als een klein jongetje in de Chocoladefabriek van Willy Wonka voel!

“Misschien moet je dat ding maar via internet bestellen”, oppert ze na de zoveelste teleurstelling. Ik leg haar uit, dat alles wat ik op dit gebied bestel natuurlijk uit China komt en dat ik een beetje verdrietig ben dat ik het hier niet kan vinden. Korea ligt zoveel dichter bij China dan Nederland!

Het is een heerlijke dag en ik leer haar steeds beter kennen. Jinhee zit op Twitter en ze heeft 200 volgers! Ze is echt een schat en ze neemt me mee in een taxi naar Hell Café, vlakbij Itaewon. Dit is haar favoriete koffieplek. Foursquare beveelt de zelfgemaakte tiramisu aan, die inderdaad heerlijk is. Hell Café komt met stip op mijn Good Coffee lijst op Foursquare! De klassieke muziek is prettig en de mensen zijn erg vriendelijk. Ik bedank ze hartelijk voor al het lekkers. Natuurlijk is het uitgesloten dat ik betaal voor de koffie.

Daarna proberen we in contact te komen met Doctor Kim, die ondertussen onderweg zou moeten zijn naar Seoul. Het loopt al tegen vieren en we hebben om 18:00 een afspraak in het restaurant van het Ambassador Hotel. We nemen een taxi naar het hotel, waar ik uiteindelijk afscheid neem van Jinhee. Ze gaat naar huis, terwijl ik wacht op mijn favoriete Head Nurse en Doctor Kim.

Natuurlijk arriveert zij als eerste. Daarna worden we onmiddellijk vrienden op Facebook! Doctor Kim komt pas aan als we de eerste fles bubbels op hebben. Hij is keurig in pak, met das. Dan gaan we aan tafel. We krijgen een VIP-tafel in het rustige gedeelte van het restaurant. Er komt iemand van de bediening naar onze tafel om ons van harte welkom te heten. Onze Head Nurse is een VIP in dit restaurant en voor ons is de keuken langer open dan voor de overige gasten.

Het eten is voortreffelijk en de tijd vliegt om! Voordat wel afscheid nemen, vertelt ze dat ik zeker langs Hamilton Shirts moet op Itaewon. Ze is zo dol op mijn overhemden en ik móet van haar mijn eigen overhemden op maat laten maken! Natuurlijk kan ik kiezen uit de beste stoffen en als ik wil, kan ik zelfs mijn naam of initialen in mijn overhemden krijgen. Dat klinkt als een interessant uitstapje! Ik vraag haar of ze hier soms in de buurt woont, maar met een brede grijns vertelt ze trots dat ze in Gangnam woont. “Oppa Gangnam Style!” gebaart ze lachend met haar handen. We moeten allemaal hard lachen! 🙂

Als we afscheid nemen, zegt ze: “Tot vrijdag!”. Ik weet nog niet wat dat betekent, maar ik knik bevestigend met mijn hoofd. Daarna krijgt ze een dikke zoen van me. Wat een lieverd! In de auto roept Doctor Kim verbaasd dat ik haar gezoend heb! We hebben er schik om. Samen rijden we naar huis. Onderweg rijden we nog even langs het appartement van Kumwa. Sergey, Jae, Kumwa en Kumsa moeten zaken bespreken en ik geef ondertussen de zoon van Kumwa Engelse les.

Ik blijf me verbazen over het feit dat de Koreanen op school wel Engelse les krijgen, maar geen conversatieles! Hij is zó verlegen, dat ik van zijn Engels geen chocola kan maken. Ik laat hem een liedje zingen om uit zijn schulp te komen en samen doen we ademhalingsoefeningen, gebruik ik armen en benen om zijn Engelse klanken goed te krijgen en oefenen we samen Westers Handenschudden. In het Westen geven we een hand met één arm en niet met twee, zoals in Korea. Ik leg hem uit, dat hij me moet aankijken terwijl hij mijn hand schudt en dat hij niet respectvol met zijn hoofd hoeft te knikken. Een Westerse hand is geen krachtmeting, maar ook weer geen slappe hand. Het luistert nogal nauw en ik ben pas tevreden als zijn hand precies goed voelt.

Mijn inspanningen gaan niet onopgemerkt voorbij. Zelfs Jae, die leraar Engels is, is onder de indruk! Ik ben erg trots op mijn goede leerling. Het is geweldig om te zien en horen hoe hij op zoveel fronten tegelijk vooruitgang boekt.

Tenslotte gaan we naar huis. Het is een drukke dag geweest voor iedereen! Morgen moeten we vroeg op, want we gaan naar Gwangju voor Sergey’s college.