Vandaag ben ik vroeg opgestaan en heb ik mijn laatste dosis inwendig schoonmaakmiddel genomen. Sergey, Jae en zijn zus zijn gisteren laat thuisgekomen. Ze hebben tot heel laat de appartementen schoongemaakt, terwijl ik me mentaal en ook fysiek heb voorbereid op het onderzoek van vandaag. Gisteren heb ik uren op de WC nagedacht over de zin van het leven en ik heb sinds onze lunch gistermiddag niets meer gegeten.
Als ik Sergey om 08:00 wek, zegt hij dat we rustig aan kunnen doen. Mijn onderzoek begint pas om 10:30. Dat is fijn. Pak ik lekker nog een uurtje slaap!
“Waar is je buikje?”, vragen Sergey en Jae plagend voordat we van huis gaan. Er kon inderdaad best iets af. Ik voel me prima en kan blijkbaar best iets interen op mijn reserves.
Onderweg naar het ziekenhuis vraag ik Sergey naar de geschiedenis van het onderzoek. 10 jaar geleden is Korea begonnen met preventieve gezondheidsscans om de volksgezondheid te verbeteren. Sindsdien wordt er nog nauwelijks kanker gevonden in late stadia – enkel vroeg. Iedereen in Korea heeft de scan ondergaan. Meestal betaalt de werkgever het onderzoek, vertelt Sergey, maar er zijn ook subsidies en speciale acties. Hij noemt de mogelijkheid om, bij wijze van promotie, geadopteerde Koreanen gratis te onderzoeken. Dat zijn tenslotte ook Koreanen, zegt hij met een knipoog.
In Korea is men er liever vroeg bij. Dat is voor de ziekenhuizen natuurlijk ook interessant. Daar kunnen we in Nederland nog veel van leren! Ik leg Sergey uit dat het voor mij vreemd voelt om een onderzoek te ondergaan en dat dat in Nederland alleen gebeurt als er aanleiding voor is. “Dan is het te laat”, zegt Dokter Kim. Samen herinneren we ons een aantal recente sterfgevallen van dierbaren die wellicht te redden waren geweest als ze vroegtijdig waren onderzocht. Ik voel me iets beter over het onderzoek. Eigenlijk ben ik hartstikke gek als ik geen gebruik maak van deze buitenkans! Onderweg naar het onderzoek vertelt Sergey dat het ziekenhuis vandaag en recordaantal van maar liefst 6.000 poliklinische patiënten verwacht. Gekkenhuis.
Tussendoor laat KPN per sms weten dat ik deze maand een datafactuur van maar liefst EUR 1.400 schijn te hebben. Ik bel even met Nederland. Het gaat nog steeds niet goed bij KPN. De Wereldbundel die bij het vorige incident (EUR 1.300, waarvan EUR 1.000 gecrediteerd door KPN) aangezet zou zijn, is blijkbaar niet geactiveerd. Nog los van het feit dat ik deze reis zelf maar een mobiele WiFi-router heb meegenomen, voorzien van mijn eigen lokale onbeperkte datasimkaart. Wordt vervolgd.
Mijn onderzoek begint. Het Hoofd Prescans geeft me een knipoog en een blauwe map met mijn gegevens . Dat betekent dat ik een VIP ben, legt Dokter Kim uit. De “gewone” mensen hebben allemaal een zwart mapje en kleden zich om in een gezamenlijke kleedruimte. Dames en heren wel gescheiden, natuurlijk. Het blijft Korea!
Ik krijg mij eigen prachtige kleedkamer, die ik kan afsluiten met een chipkaart. Er is een woonkamer, badkamer en TV. Het eerste onderzoek start om 11:00 en om 13:30 heb ik honderden lieftallige Koreaanse dames ontmoet, die bloed afnamen, CT-scans maakten, oogdruk opnamen en ga zo maar door. Ook zijn er allerlei slangen mijn lichaam in gegaan door diverse openingen. Het was een heftig dagje, Gelukkig was Dokter Kim de hele tijd bij me om de Koreaanse dames te instrueren. Voor niet-VIPs duurt het traject natuurlijk aanzienlijk langer.
Het was een hele belevenis. Alles was keurig verzorgd. Na afloop wacht mij een lichte herstelmaaltijd met wat rijst en kimchi. Tijdens een gezellig afsluitend kopje thee met het Hoofd Prescans hoor ik dat ik aanstaande vrijdag de uitslag van het onderzoek al krijg! Daarna moet Sergey vergaderen in het gemeentehuis en ga ik op eigen houtje de stad in. Ik heb de Citron Tea ontdekt bij Holly. Da’s thee met citroenrasp, echt heel lekker!
Vanavond hebben we de laatste puntjes op de i gezet van het appartementenproject. Morgen komen de eerste gasten! Daarna hebben we met z’n vieren (Sergey, Jae, Jae’s zus en ik) koreaanse barbecue gegeten. Toen het tijd was om maar huis te gaan, stonden Sergey en ik zonder benzine! “Ik had het vandaag zó druk, dat ik niet heb getankt”, sprake de wijze Dokter Kim schuldbewust. De wegenwacht was er gelukkig inderdaad binnen de beloofde tien minuten met brandstof (om 23:45, hè? Waar vind je dat nog?), waarna we naar huis konden. Eerst tanken, natuurlijk! Nee, niet morgen. Nu! Jetzt!
Al een tijdje ben ik op zoek naar een nieuwe Power Bank – een externe batterij waarmee ik mijn telefoons en mobiele WiFi-router kan opladen. Ik zoek iets in de range van 20.000-30.000 mAh en met minimaal 3 USB-poorten. Gek genoeg snappen de Koreanen die ik tot dusverre ben tegengekomen in eerste instantie niet wat ik bedoel met Power Bank. Als ik op handen en voeten uitleg wat ik bedoel, wijzen ze naar de net-niet apparaten van 500 of 2.600 mAh. Hopelijk vind ik morgen in het technoparadijs van Jongsan wat ik zoek. Ik dacht eerder dat het technoparadijs in Jeongja was, maar dat had ik verkeerd begrepen. Dat is jammer, want Jeongja is slechts zeven minuten met de metro vanaf huis en voor Jongsan moet ik eerst met de bus naar Seoul en daarna per metro/bus verder naar Jongsan. Dat gaat ruim een uur duren! Afhankelijk van of ik daar slaag, kan ik direct door naar mijn dinerdate, of moet ik eerst terug naar huis om mijn apparaten op te laden. De zus van Jae wil morgenochtend wel een stukje met mij meereizen in de bus als ze naar huis gaat.
Morgenavond heb ik een dinerdate met het Hoofd Prescans! Ze is overigens keurig getrouwd, al beweert Sergey plagerig van niet. Gelukkig is Sergey ook uitgenodigd. Misschien nodigt ze nog wel een charmante vrijgezelle zuster uit, zegt ze. Sergey is immers nog niet getrouwd (met een vrouw). Er danst een Aziatisch glimlachje op mijn mondhoeken en ik knik lief naar het Hoofd Prescans. Ze is vastbesloten ons op een heerlijke maaltijd te trakteren, dus we mogen vooraf niet te veel eten van haar. Slaap lekker en tot morgen!