Vandaag vertrekken Liwon en ik voor ontbijt buiten de deur. Ik realiseer me dat ik al tijden geen traditionele pittige soep meer heb gegeten als ontbijt. Dat komt door de opkomst van het brood. De moderne Koreaan snel de deur uit wil naar zijn werk. Na wat onderhandelen stemt Liwon in. Hoera, we gaan Yukgaejang eten! Een beetje mopperend belt hij naar kantoor: “Ik ben ongeveer een uurtje later op kantoor“. Als we een broodje hadden gegeten, waren we allang op kantoor geweest.

De Yugaejang is heerlijk! Het restaurant waar we zitten in helemaal leeg, op ons na. Het is een keten en ze zijn ongeveer drie jaar geleden geopend. Wel leuk dat ze inductiekookplaten in de tafels hebben – ze zijn met hun tijd meegegaan. Het valt mij op, dat ik veel meer iPhones zie dan de vorige keer dat ik in Korea was. Liwon legt uit dat door het corruptieschandaal bij Samsung de Koreanen minder Samsung kopen en hopen dat Samsung failliet gaat! Ook vindt Korea dat Hyundai slechte auto’s maakt – de goede modellen worden geëxporteerd naar het westen en de slechte modellen blijven in Korea. Ze grappen hier dat de auto’s van Hyundai gemaakt zijn van aluminiumfolie. Ook Hyundai moet failliet!

Jammer dat de Koreanen hun heerlijke ontbijt hebben in geruild voor het snelle brood. Dit restaurant verdient zijn geld beslist niet met ontbijt.

We haasten ons naar kantoor en halen onderweg nog even koffie voor Irina, die op ons wacht. De hele middag praat ik haar bij over Social Media. We gaan van hun website naar LinkedIn en van Facebook naar Twitter! Wat later dan normaal piep ik er om 16:00 tussenuit voor een late lunch.

Ik stap in mijn eentje een naburig restaurantje binnen. De mensen van het restaurant spreken geen Engels, maar gelukkig schieten twee Koreaanse dames te hulp. Ze zitten samen aan een tafeltje verderop te eten. Ik gok dat ze een paar jaar ouder zijn dan ik. “Volgens mij heb jij dringend Kimchi Jjigae nodig“, lacht dame 1. Dame 2 knikt. Flirten ze met mij? Dat is een primeur in Korea! Dat doen ze anders nooit!

De twee dames hebben een grote schotel in het midden van hun tafel staan. Als ik zit, scheppen ze gauw een bordje vol voor mij van hun schotel. “Zo, dan heb je alvast wat“, lachen ze. Het eten is heerlijk. Dan komt ook nog mijn Kimchi Jjigae. Die smaakt heerlijk, hoewel ik mijn eigen recept lekkerder vind. Gelukkig voegt de omgeving hier zijn eigen charme toe.

De dames hebben nog meer eten besteld. Als hun tweede gang wordt gebracht, begrijp ik uit hun Koreaanse gebaren dat het veel te veel is voor hun tweetjes. Je raadt het al: ik doe mijn uiterste best om die arme dames uit de brand te helpen. Als ik vertrek, reken ik EUR 5,50 af. Ik moet opschieten, want het is bijna tijd voor het diner!

’s Avonds halen we Sergey op van het ziekenhuis en gaan we naar een Koreaans buffetrestaurant. Het valt me op dat we veel uit eten gaan. “Koken jullie ook weleens thuis“, vraag ik. Misschien heeft mijn aanwezigheid er iets mee te maken. “Ja, nu jij er bent, eten we veel buiten de deur. Normaal kookt Sergey toch zeker twee keer per week“. Right.

Dit restaurant heeft uitsluitend eten van Koreaanse bodem. Zo valt het mij op dat er geen chocola bij het dessertbuffet is. Het is een nieuwe formule. Tijdens het eten horen we tussen de muziek door propaganda voor gezond eten uit eigen land. Ik moet er een beetje om lachen.

Thuis aangekomen pak ik nog een paar trappetjes om mijn dagelijkse beweging te halen. Onderweg kom ik in het trappenhuis een paar geparkeerde fietsen tegen. Tsja. Zo kan het ook!

Ik ga op tijd naar bed. Morgen ga ik alleen op pad en eten we ’s avonds met Dr. Bae. Slaap lekker!